ESCH

BERICHT UIT HARDENBERG 20 april 2012 home
HENDRIËT VERBETERDE RECORD BIJ CITY-RUN
Ook dit jaar deed Hendriët Kramer (54) weer mee met de Vrieling City Run in Hardenberg. Hoewel inmiddels een jaartje ouder, slaagde ze er in haar persoonlijke record te verbeteren. Liep ze vorig jaar de 5 kilometer in 32,43 minuten, dit jaar deed ze er "slechts" 32,02 minuten over! En denk niet dat die tijd op amateuristische wijze wordt gemeten: de deelnemers krijgen een chip in hun schoen en de tijd dat die schoen over de startlijn gaat wordt gemeten en als die schoen over de finish komt opnieuw.
Kees moest dit jaar helaas verstek laten gaan vanwege een langdurige knieblessure. Jammer, volgend jaar in de herkansing!
Hoewel er honderden foto's van het evenement zijn gemaakt, konden we tot nu toe geen foto vinden waar onze hardloop-ster duidelijk op te zien is.
De foto's van vorig jaar:

Als we vroeger thuis melk dronken, dan kregen we die altijd voorgezet in een "kasteelbeker". Als jochie kon ik bij het bekijken van zo'n beker altijd heerlijk wegdromen. Ik stelde me dan zo voor hoe zo'n kasteel er dan van binnen uit zag. In gedachten zag ik ridders lopen in zo'n harnas (we zagen "Ivanhoe" op de enige nederlandse t.v.-zender) en jonkvrouwen met zo'n puntmuts, waaraan een lange sluier was bevestigd.

Nadat Mama was overleden (2001), moesten we als kinderen het huis leegruimen. Iedereen kreeg de gelegenheid aan te geven wat hij of zij graag wilde hebben. Waren er meerdere gegadigden, dan werd er geloot. Op het laatst bleef er nog allerlei klein spul over, wat niemand wilde hebben. Wim wist wel een oplossing: de muziekvereniging SDG uit Ane zou binnenkort een rommelmarkt houden en daar kon al het kleingoed, zoals serviesgoed, potten en pannen en allerlei prullaria wel naar toe. We zouden alles in een aanhangwagen laden en naar de schuur van Steven von Eye brengen, waar het zo lang mocht worden opgeslagen. Bij het leegruimen van de keukenkastjes had ik opeens de kasteelbekers in handen, 3 in getal. Ik kon het niet over m'n hart verkrijgen die mee te geven voor de rommelmarkt. En dus staan ze nu bij ons in de kast aan de Brink in Hardenberg. En elke avond pak ik zo'n beker, doe er melk in (met een anijsblokje, zoals Mama ook altijd deed!) en zet hem even in de magnetron. En tussen de teugjes door bekijk ik dan - net als vroeger - de kastelen op de bekers en zie in gedachten de ridders dolen (want dat plegen ze immers te doen: dolen - wat dat dan ook moge zijn!).

Onderop de bekers staat een merk: een op een grote sokkel liggende leeuw met vrouwenkop. Op de sokkel staat "Petrus Regout & Co, Maastricht" en daaronder: "Made in Holland" en daar weer onder: "British Castles". Meer over Petrus Regout: zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Petrus_Regout

Ik heb nog even gegoogled of ik nog iets over de kasteelbekers kon vinden. Het woord "kasteelbeker" komt veelvuldig voor in combinatie met "toernooi", maar dan zal het wel een beker zijn als prijs voor de winnaar. Op de woorden "Petrus Regout drinkbekers" kwam ik zowaar een advertentie tegen, waarin 6 kasteelbekers te koop werden aangeboden "in zeer goede staat" (zie foto) en "tegen elk aannemelijk bod". Wat zouden die dingen nou opbrengen?

Een leuk verhaal voor verjaardagen en andere visites. We zijn begin oktober een dagje naar Urk geweest met onze ouwe buurtjes Ton en Femmie Rademaker. De reden: ik kreeg een uitnodiging van Yachtcharter Urk voor een "Open Dag", met de mogelijkheid om de boten te bekijken en een vaartochtje te maken. Afgelopen zomer zouden we met Ton en Femmie een weekje gaan varen met een huurboot, maar die vakantie moest worden geannuleerd vanwege het overlijden van Pa Veurink. Afgesproken is dat we de gemiste kans volgend jaar gaan inhalen en omdat de (ex)buren geen idee hebben hoe zo'n kruiser er nu van binnen uit ziet, was de Open Dag op Urk een uitgesproken kans!

Het was geweldig weer. We hebben genoten van een heerlijk dagje Urk (al waren de terrassen van De Zeebodem en de Wabu al ontmanteld!); we konden gratis vis eten op het terrein van Yachtcharter Urk en we voeren heerlijk mee op een van de kruisers, lekker in het zonnetje op het dek nadat we het interieur van de boot natuurlijk uitgebreid hadden bezichtigd.

De dag werd afgesloten op het terras van "Het Achterhuis" (boven de IJsselmeerafslag). Beneden op de kade waren allerlei activiteiten van de Politie (ook een Open Dag) en vanaf een geïmproviseerd podium (vrachtwagen) klonk de keiharde stem van een voor Urker begrippen nogal "warreldse" zangeres.

We zaten net lekker achter een hapje en een drankje, toen opeens mijn oog viel op de mensen aan het tafeltje naast ons.
Ik siste tegen de anderen: "Niet meteen kijken, hoor, maar daar zit Appie Baantjer!" Als je zoiets zegt, kijken ze natuurlijk meteen - en ja hoor, daar zat ie, breeduit met z'n nieuwe vrouw of vriendin. De link was natuurlijk gauw gelegd: Appie Baantjer komt van Urk en is hier ter gelegenheid van die Open Dag van de Politie! Kon niet missen, ommers? Helemaal overtuigd waren mijn reisgenoten niet. Maar toen een personeelslid bij het tafeltje van Appie ging staan en een uitgebreid gesprek aanknoopte, wist ik het zeker: het is hem. Natuurlijk vaste gast hier en met veel egards door het personeel behandeld.

"Wie van jullie heeft een pen bij zich?" vroeg ik.
"Wat wil je dan?" - "Een handtekening vragen, natuurlijk! Zo'n kans laat je toch niet voorbij gaan?"
"Dat durf je niet!" daagde mijn ega me uit. Ze kent me door en door en weet dat ik niet zomaar op een vreemde af stap. Maar goed, ik kreeg een pen. Papier had ik niet, maar ik had wel die middag bij Koster een Scheepvaartkrant gehaald (die is n.l. gratis!) en met de opgevouwen krant en de pen in de aanslag liep ik op de beroemdheid af.

Mijn tafelgenoten durfden haast niet te kijken, maar spitsten natuurlijk de oren:
"Mag ik u iets vragen?" waagde ik voorzichtig. Natuurlijk mocht dat. Waarom ook niet?
"Mag ik misschien een handtekening van u?" en ik hield hem de krant en de pen al voor.
"Waarom? Ik zet niet zomaar ergens mijn handtekening!"
"Nou ja, eh... het overkomt me niet elke dag dat ik een beroemdheid ontmoet!"
"Ik een beroemdheid? Wie denkt u dan dat ik ben?"

Nu zonk me de moed in de schoenen. Ik begon te vermoeden dat ik bij mijn reisgenoten een enorme flater ging slaan.

Ik begon wat te stotteren: "U bent toch Appie Baantjer?"
"Welnee, hoe komt u daar nou bij en ik zet ook geen handtekening, hoor!"
Wat een afgang! Met een rood hoofd zette ik me weer aan ons eigen tafeltje. De anderen stikten van het lachen. Omwille van de andere gasten moesten ze dat natuurlijk onderdrukken, waardoor ook hun hoofden al rooier werden.

Ik was trouwens nog niet overtuigd. Waarom deed dat personeel dan zo aardig tegen die man? Nee, ik wist zeker dat het Appie Baantjer was, maar hij wilde er natuurlijk niet voor uit komen, bang dat het hele terras hem dan om een handtekening zou vragen.

Toen de man en de vrouw afrekenden en vertrokken, ging ik naar de bediening. Ik klampte de vrouw aan, die zo lang bij het tafeltje van Appie had staan praten en vroeg: "Wie was die man, die daar aan dat tafeltje zat?"
"Dat was meneer Jonker. Uit Dronten. Die komt hier wel vaker! Waarom wilt u dat weten?"
"Nou..... eh ...... ach, zomaar!"

Wie nog es een keer in Hardenberg komt (wat zou je er zoeken, behalve ons?) zal zien dat de binnenstad
(omgeving van de markt) een ware metamorfose heeft ondergaan. Je kent het niet weer! Kees en Bregje
hebben er een korte wandeling gemaakt (de oudjes moesten er even uit tijdens ons drukke feestje!)
en vonden het lelijk. Alles stond toen nog overigens nog in de steigers. Nu het klaar is, is het - voor wie
het oude Hardenberg van vroeger niet heeft gekend - best gezellig. Maar wel echt grote-stad-achtig.
Er zijn in Hardenberg maar een paar oude gebouwen en als we niet oppassen slopen ze die ook nog.
Er heeft de laatste decennia een ware kaalslag plaatsgevonden. Alles wat maar enigszins oud was en
historie had moest wijken voor strakke, vierkante winkels en hoogbouw. En qua winkelbestand maakt het
geen verschil of je nu in Almere of in Hardenberg winkelt: Hema, Kruidvat, Xenos en zelfs C&A bepalen het
straatbeeld.
En of het allemaal nog niet mooi (c.q. lelijk) genoeg is, is de binnenstad opeens vergeven van (blauwe)
parkeerautomaten en dito verwijspalen naar P-routes en parkeerplaatsen. De roep om "meer blauw op straat"
is in Hardenberg wel erg letterlijk gehonoreerd!

Maar laten we niet klagen, er is ook nog veel moois te zien, met name rond de stad. Daar hebben jullie iets van
kunnen zien tijdens de familiedag op 17 mei 2008. We hopen dat jullie er, ondanks de regen, toch oog voor
hadden. Voor een fotoverslag klik hier.

Foto's van ons feestje zijn te vinden op www.mijnalbum.nl. Rechts bovenin ziet u een mogelijkheid om de foto's
in de vorm van een diashow te bekijken.
Als u op een bepaalde foto klikt, ziet u hem sterk vergroot. Bij sommige foto's is dat sterk af te raden!

Tot een volgende keer!
Bert.

BERICHT UIT HARDENBERG
Beste mensen.
Tja, wat valt er zoal te melden, aan het eind van dit jaar? Allereerst natuurlijk dat we gezond zijn gebleven. Op wat griepachtige verschijnselen na. En wat ouderdomskwaaltjes (af en toe pijn in de rug, heupen, linkerarm, rechterarm, linkerknie, rechter grote teen, enzovoort, enzovoort). Dat alles valt nog weg te wuiven met: als het straks maar weer voorjaar is......!
Behalve dan die steeds dringender behoefte aan ondersteuning voor de ogen. We willen er niet aan, maar de onvermijdelijke bril komt steeds meer in beeld. Hendriët kan al niet meer zonder; en ik heb ook hier en daar een Hema-brilletje voor het grijpen liggen. Vooral die nieuwe bijbel, daar kan ik maar niet aan wennen. Waarom hebben ze die lettertjes zo klein gemaakt? En waarom de nummers van de verzen in een lichtere kleur? En dan de krant. Als ik hem op tafel uitspreid, schittert ie me zo wit in de ogen, dat ik een zonnebril (met leesfunctie - ook Hema) op moet zetten.
Ach, ik word te oud voor die rotzooi!

Twee weken geleden zijn we naar de "Hardenberg Music Night" geweest. Een soort "Night of the Proms", met als motto: "pop meets classic". We kregen een vip-behandeling, want we waren er op uitnodiging van één van de sponsors:
Van der Vinne Keukens (als u aan een nieuwe keuken toe bent: kwaliteit tegen een betaalbare prijs!). We werden eerst in een zaal ontvangen met koffie en gebak. Daarna mochten we naar boven (zeg maar: op de "kraak"). Daar had je een prachtig uitzicht op het podium. Beneden zat en stond het "gepeupel", dat voor elk glas drinken naar de bar moest lopen en met klinkende munt kon betalen. Boven liepen de obers af en aan en werd je glas direct weer gevuld als het leeg was. Er stond een warm "buffetje" en je kon dus schransen zo veel je wou. Onderwijl genoten we van de muziek van "De Eendracht" en enkele locale bands, plus zang van Linda Wagenmakers. Compleet met "Land of Hope and Glory", meegebruld door het publiek (de tekst stond voor de zekerheid op grote schermen). Zo beleef je nog es wat met zakenlui in de familie!

Afgelopen zomer hebben we dus die fietstocht langs de Ahr en de Rijn gemaakt. Het verslag staat hieronder. Prachtige route. Als je dan zo heerlijk door de bossen en langs het water fietst en je doet schilderachtige en gezellige stadjes aan, begrijp je niet dat er in onze familie verder niemand fietst (behalve het ritje naar De Spar en zo). Echt, je ziet veel meer dan in de auto en je geniet van elke kilometer! En elk land heeft tegenwoordig prachtige fietsroutes. Mocht je opzien tegen het georganiseer, dan zijn er ook compleet verzorgde reizen, waar ze je bagage van het ene hotel naar het andere brengen. Maar dat hebben we nog nooit geprobeerd. We gaan altijd op de bonnefooi en dat is nog nooit mislukt. Het heeft ook wel iets avontuurlijks!
Deze zomer ontmoetten we in Duitsland langs de Rijn een stel, dat al jaren op deze manier vakantie houdt. We wisselden natuurlijk ervaringen (en routes) uit en ze vertelden dat hun vrienden ze wel eens meewarig aankeken en vroegen: "Hebben jullie soms geen geld voor een gewone vakantie?" - alsof een fietsvakantie goedkoop is! Je moet wel elke nacht onderdak hebben en elke dag eten! Maar zo wordt er kennelijk over gedacht: fietsen in de vakantie, want ze hebben geen geld voor het vliegtuig naar Bali of de Malediven..... Nou ja, ieder z'n meug.

Hendriët en Kees doen op dit moment (tussen kerst en jaarwisseling) mee aan een tennistoernooi. Ze begonnen met verlies, maar nu zijn ze in de "winning mood". Als ze in de krant komen, zet ik het bij dit artikel.

Tegenwoordig kunnen we Urk FM ontvangen op de computer (http://www.urk.fm/urkfm.asx). En zo konden we met de kerstdagen genieten van de "karsgroeten". Dat ging zo:

gast: "Ik wou de groeten doen an m'n buurman Jan" -
presentator: "Nou, dan ei je dat nou edaon!"
volgende belgast: "Ik doen de groeten an m'n bessien in m'n bèbe"-
presentator": "Nou, dan ei je dat nou edaon!"
enz., enz., enz.

Een luisteraar schreef hierover op het "forum": "man wij eawen in een deuk elegen, de kids gilden al van te vuuren ,bij elke naaie wins: nou dan ew je ut nou edoan "

Vandaag (28 december) naar het werk geweest. Als één van de weinigen in Nederland. Heb me verbaasd over de lege weg. Was nog nooit zo snel in Zwolle!

Tot zover dit keer. Hoop snel weer iets te schrijven op deze pagina. Ik moet tenslotte het goeie voorbeeld geven, niewaar? De groeten van Bert, Hendriët, Kees en Pien. En alvast de beste wensen voor het nieuwe jaar!
"Dan eawen we dat nou maar edaon!"

klik hier voor een verslag van onze fietstocht door het Ahrtal en langs de Rijn (2)

Home

Zo waren we dan ook dit jaar weer met "de Pienster" op Urk. Zo langzamerhand is dat voor ons een traditie geworden. Aanvankelijk huurden we een huisje van Albert de Boer (aan het pleintje bij de haven, waar vroeger de muziektent stond). Helaas is die woning langdurig verhuurd aan een Argentijn, die op scheepswerf Balk (voorheen Metz) een gigantisch jacht aan het bouwen is. Dus huurden we vorig jaar en ook dit keer een "hussien" van Klaas Pieter Hakvoort (van restaurant "de Kaap"). Het huisje staat boven aan de dijk tussen de vuurtoren en "de Kaap" en heeft een prachtig uitzicht over zee (zie foto).

Hoewel het weer dit jaar niet meezat (guur en regenachtig van Hemelvaart tot vlak voor Pinksteren), hebben we toch genoten. De dagen na Hemelvaart werden op Urk de visserijdagen georganiseerd. Vroeger heette dat vlaggetjesdag. Verschil met nu: geen versierde kotters in de haven (die liggen permanent in Delfzijl of Lauwersoog) en dus ook geen kans om even mee te varen met de vlootschouw. Vanwege de slechte toestand in de visserij (vangstquota, dure stookolie), valt er voor de vissers ook weinig te vlaggen! Desondanks was er best veel te doen deze dagen. Er lagen oude botters in de haven (die zelfs een nacht uitvoeren om op de traditionele manier te vissen), er stond een tent op de haven, waarin allerlei activiteiten (vissoorten raden, vis proeven, netten boeten, diverse wedstrijden); er waren reddingsdemonstraties van de KRM op zee voor het strandje en er was een grote braderie door het oude dorp en langs de havenkades. Groot was mijn vreugde toen ik op die markt een gaaf exemplaar kon bemachtigen van het boek "Snibbetje". Voor een beschrijving van dat boek klik hier. De visserijdagen werden afgesloten met een groots vuurwerk, afgestoken op het strandje.

Een week later, de zaterdag voor Pinksteren, was er weer de jaarlijkse "Urkerdag". Die dag was het weer - o wonder - uitstekend. Altijd weer gezellig, die drukte. Een groot aantal Urkers loopt die dag en de zondag daarna in de traditionele klederdracht. Soms zelfs hele gezinnen, met in de kinderwagen een baby in Urker dracht.
Voor een fotoimpressie van die dag: klik op http://www.urkerdag.nl/index.php?mode=info&Page=16 Op de 5e foto van boven (met als onderschrift: "Eerst de was, dan een bäkkien", ziet u ons zitten onder de waslijn. De vrouw rechts is Oma van der Vinne.

Pien genoot ook op Urk. Ze had inmiddels een vriendje gevonden, Koert, een zoontje van de laatste vuurtorenwachter. Op een gegeven moment was ze zoek. Na enig speurwerk zagen we haar op haar fietsje met Koert (op z'n trekker) op weg naar het strandje! Hoe ze van de dijk naar beneden is gekomen, is ons nog steeds een raadsel. Koert zal haar de weg wel hebben gewezen...

Zondags kregen we de familie Post op de koffie. Hun twee jongste kinderen moesten 's middags zingen in een praisedienst in "De Poort". Ze werden begeleid door oudste dochter Albertina op de gitaar. Aandoenlijk om te zien, die twee ukkies in Urker dracht. Albertina is wel erg muzikaal, want ze blaast ook haar partijtje mee in brassband "Valerius". Op Urkerdag speelde ze (ook in klederdracht) in een soort dweilorkestje (zie foto rechts). Ze heeft waarschijnlijk een oogje op onze Kees, want ze informeerde later (toen we allang weer in Hardenberg waren) naar zijn 06-nummer... Wie wiet wat of dat nog wordt!

De Urkerdag wordt jaarlijks afgesloten met een gezamenlijk concert van de Urker mannenkoren "Halleluja" en "Crescendo" in de Bethelkerk. Als altijd erg indrukwekkend. Wij (Bert, Hendriët en Pien) zaten achter een rij "vreemden", naar later bleek kamerleden, die waren meegenomen door Meino Schraal. Hij is een (aangenomen) kleinzoon van tante Dirkje van Hotel "De Verwachting" (nu een chinees restaurant). Hij vertelde dat hij juist die dag de nieuwe burgemeester van Urk had rondgeleid door het dorp.

Aan het eind van het Urkerdagconcert spreekt Jaap Bakker altijd een dankwoordje. Hij doet dat op humoristische wijze en heeft altijd de lachers op zijn hand. Enkele uitspraken van hem: "Op Urk kunnen ze beter "in dracht" dan "eendrachtig" samenzijn!" En toen de burgemeester zei dat hij Urk zo mooi zag liggen toen hij over de Ketelbrug reed, antwoordde Bakker: "Ach burgemeester, van een afstand is alles mooi!"

Wim en Diny waren (uiteraard) ook op Urk (dat is ommers hun tweede woonplaats!) en met hen gaan we altijd na afloop van het concert "tong eten zo veel u lust" bij "De Kaap". En als het maar even mooi weer is, kunt u ons vinden op het terrasje van voorheen de "Wabu" (het heet momenteel geloof ik "Mes Amis", maar op Urk zeggen de nog steeds de Wabu) of van het daarnaast gelegen restaurant de "Zeebodem". En als Wim er bij is, geheid dat ie dan wel een of andere Urker aanspreekt (in het Urkers uiteraard). Hij kent er heel wat en het is altijd weer lachen!

We kunnen u echt aanraden eens op Urkerdag naar het voormalig eiland te gaan. Het is er dan echt gezellig en als u zin aan koffie heeft: "koem gerust langerst vor een bäkkien" op wijk 3-75!

Links zien jullie het gebouw "Werkplein De Lure", mijn nieuwe werkplek per 4 juli j.l. Het bedrijfsverzamelgebouw maakt onderdeel uit van het kantorencomplex Carré op Hanzeland (bij het station onder het spoor door) en biedt vanaf 1 juli huisvesting aan onder meer de afdeling Sociale Zaken en Werkgelegenheid van de gemeente Zwolle, het CWI (= vroegere Arbeidsbureau) en een deel van het UWV (vroeger: GAK en Bedrijfsverenigingen). Tot voor kort waren al deze organisaties nog verspreid over de stad.

Eén van de instellingen, die in dit nieuwe gebouw zijn gehuisvest, is het "Regionaal bureau zelfstandigen" (Rbz). Het bureau voert de financiële regelingen voor zelfstandige ondernemers uit voor diverse gemeenten in de regio, waaronder sinds 1 juli j.l. ook de gemeente Hardenberg.

Het gebouw is modern ingericht, met veel glas. Ik zit, samen met een collega, in kamer 1.20 (eerste verdieping). Als je de kamer binnenkomt, floept het licht aan. Ook in de toiletruimte werkt de verlichting op die manier. Er is een uitstekende klimaatbeheersing. Toen ik onlangs nog eens weer in mijn oude kantoor in Hardenberg was (afspraken met burgers uit de gemeente Hardenberg maak ik op de oude werkplek), viel het me op hoe warm, benauwd en ook hoe uitgeleefd dat gebouw is!

Ik doe nu alleen nog aanvragen en heronderzoeken uit de gemeente Hardenberg, maar na de vakantie wordt de "caseload" verdeeld en ben ik er ook voor de cliënten uit de hele regio (valt ongeveer samen met het gebied IJssel-Vecht en een deel van Zuid-West Drenthe). Het is dan ook de bedoeling dat ik aanvragers thuis bezoek.

BERICHT UIT HARDENBERG mei 2005

We brachten dit jaar Hemelvaart en Pinksteren op Urk door. Afgezien van het niet zo schitterende weer (het was frisjes en soms nat) hebben we er genoten. Hoogtepunt was natuurlijk de Urkerdag op de zaterdag voor Pinksteren. Voor een sfeerbeeld van die dag verwijzen we naar www.opurk.nl.

We zaten in een huisje van "De Kaap", met uitzicht over het IJsselmeer. "Wat adden we een koor!"

We hadden de fietsen mee en dat was maar wat makkelijk. Want de Albert Heijn, de Aldi, de Lidl, Zeeman en wat kledingzaken zitten helemaal in het Urkerhard en dat beloop je niet maar even. We wilden, als het even kon, lekker fietsen in de omgeving, maar het weer wilde maar niet meewerken. Toen er eindelijk een mooie zonnige en windstille dag kwam, maakten we ons op om langs de Westermeerdijk naar Lemmer te fietsen. Er ligt een fietspad naast het water van Urk tot aan Lemmer, zo'n 25 kilometer lang. Helaas moesten we na plm. 4 km. omkeren, vanwege de enorme zwermen IJsselmeermuggen. Ze steken niet, maar het is beslist geen pretje, die wolken muggen in je gezicht. Pien zat voorop, maar ik moest steeds mijn hand voor haar hoofdje houden, anders had ze ogen, neus en mond vol. Thuisgekomen konden we zo onder de douche, want de muggen zaten in haar en oren en zelfs onder de kleren op je huid (hoe ze er kwamen is ons een raadsel!).

Op 9 mei bezochten Wim en ik (Bert) een avond van de Dialectkring Urk. Die avond stond in het teken van "De Biebel in je Moers Taol". Klaas J. Romkes en Gerrit Pasterkamp zijn bezig (delen van) de Bijbel te vertalen in het Urker dialect. Een interessante avond, waarbij we ook nog aan het werk werden gezet om een tekst te vertalen.
Het had trouwens weinig gescheeld of we waren de enige bezoekers geweest, samen met nog een Urker uit Nagele. Maar later kwamen er nog drie (!) belangstellenden bij van Urk zelf. Het "Urkerland" vond het desondanks de moeite waard om een verslagje (met foto!) van de avond op te nemen.

Terwijl de hele club nog zwoegt en zweet op de vertaling van Nahum 2, is Wim natuurlijk al weer lang klaar en zit zo te zien weer een lollige opmerking te plaatsen.

Klaas J. Romkes heeft een vertaling van Hooglied 7 gepresenteerd (Ooglied). In oktober/november komen de Psalmen uit in de Urker taal.

Verder heb ik nog een bezoekje gebracht aan een inloopavond van de genealogie-vereniging. Daar werd me desgevraagd uit de doeken gedaan dat mijn grootvader en -moeder van vaders kant begraven liggen in graf 375 op het oude kerkhof. (Saillant detail: wij logeerden in het huisje wijk 3-75!). Ik heb op het kerkhof gezocht, maar het graf bleek "geschud" (dat is wat anders als "geruimd" - de beenderen blijven in hetzelfde graf, maar er wordt ruimte gemaakt voor een nieuwe begraving). Op het graf stond een steen uit de jaren '60, waar overigens wel een Dirkje Kramer lag, maar die kon ik niet thuisbrengen. (Hoefde ook niet, daar was ze al!).
De man die me informatie gaf, haalde onze stamboom tevoorschijn op zijn laptop en zei verrast: "Die ken ik!" - doelend op Gery. Hij bleek Hendrik Brouwer te zijn, broer van Kees Brouwer.
Op de steen bij het vissersmonument staat achter de naam van grootvader Kramer dat hij met de ZD 14 is omgekomen. In de database van de genealogen staat het nummer ZA 14 geregistreerd. Volgens Brouwer werden beide afkortingen gebruikt door botters uit Zaandam (en dus niet Zuidwolde, zoals iemand anders mij ooit vertelde!). Kennelijk heeft ook Zaandam een vissersvloot gehad. Het moeten Noordzeevissers zijn geweest, want grootvader Willem spoelde aan bij Zandvoort.

We zijn nog op de fiets naar Emmeloord geweest en hebben daar op de Lange Nering gewinkeld en even lekker "gezeten" bij het Voorhuys.

Familie hebben we dit keer niet bezocht. "Inkelt" Henk Post (geen familie) nodigde ons uit om zondag na de kerk bij hen koffie te drinken, wat erg gezellig was "vanzellef". In verband met pinksteren liepen hij en zijn zoons in het Urker pak.

Natuurlijk was het ook in de Bethelkerk weer "oud en vertrouwd". Wat hebben ze daar een mega goeie organisten, zeg! Verschil met vroeger: ze zingen nu ook een selectie ui het Liedboek, Johannes de Heer en Opwekking. Er gaat wel wat door je heen als je (half-ritmisch) met een kerk vol Urkers "Stromen van zegen" zingt.

Ter afsluiting van ons verblijf op Urk zijn we met Wim en Diny nog vis wezen eten bij "De Kaap". De tongetjes smaakten verrukkelijk.

Op zaterdag 22 januari 2005 vierde onze Pien haar tweede verjaardag. Omdat er kort daarvoor enkele andere kinderen in de familie jarig waren, wist ze heel goed: als je jarig bent krijg je "dootjes". En op de vraag: "Wat zit er in een kadootje?" antwoordde ze steevast: "pop!".

Of het een teleurstelling voor haar was, dat er uit het grote cadeau dat 's morgens in de kamer stond, een fietsje kwam - ze liet het in ieder geval niet merken. En in de loop van de dag kwam er zo veel bezoek met even zovele "dootjes", dat ze nu in elk geval weet dat er héél veel verschillende dingen uit zo'n pakje kunnen komen. Gelukkig was er ook een pop bij.

Omdat er maar geen bijdragen van andere familieleden komen, moeten we zelf maar het voortouw nemen en iets vertellen over onze belevenissen. Misschien niet zo interessant, maar het zet anderen misschien aan tot navolging....

Wie zijn gat brandt....
Terwijl ik dit schrijf, zit ik (Bert) op een dik kussen pijn te lijden, na een op zich geringe ingreep. Ik had n.l. al jaren af en toe last van aambeien (ze zijn er weer, de zomerkoninkjes!). Tot voor kort kon ik ze altijd de baas met de bekende zalf, maar dit keer verdwenen ze niet - integendeel de pijn en last werd erger (d'r was gien zalve an te striek'n!). De huisarts ging op onderzoek uit (steek een vinger in je gat, dan ruk je wat!) en constateerde dat er, behalve de aambeien, ook nog een scheurtje (een "frisuur" noemde hij het, alsof ik bij de kapper zat!) zat in de aanhechting van de endeldarm aan de anus. Het kon niet anders of er moest operatief ingegrepen worden.
Een afspraak was gauw gemaakt en binnen een week lag ik al op de operatietafel. Gelukkig weet ik daar weinig van, want de ingreep ging onder algehele narcose. Om twee uur afgelopen vrijdag werd ik naar de operatiekamer gereden en om vijf uur was ik weer terug op zaal. Die zaal betrof een kamer op de kinderafdeling, waar ik - kennelijk wegens plaats- of personeelsgebrek - was gelegerd. Vanuit de recovery-room werd er dan ook naar de afdeling gebeld: "Jongetje Kramer kan weer worden opgehaald!".
Eerst was ik natuurlijk nog wat dizzy, maar toen mijn liefhebbende echtgenote aan het bed verscheen werd het meteen stukken beter en rond de klok van acht voelde ik me al weer een hele piet. Ik werkte 4 boterhammen naar binnen en dacht: ik stap zo uit bed en kan mee naar huis. Helaas, dat viel tegen. Ik zat nog vast aan een infuus en dat niet alleen: de zuster zei dat ik eerst geplast moest hebben, voor er over naar huis gaan kon worden gepraat. En ziedaar het probleem: ik kon niet plassen. Ziet u het voor u: Lup Kramer, nog in operatietenue, met naast zich als een soort staf van Sinterklaas de standaard van het infuus, daarachter Hendriët en daarachter de zuster, in optocht naar het toilet. Die operatiepyjama was van achteren open, dus hoorde ik opmerken dat het "geen kijk" was, die blote billen steeds tussen die flappen doorglurend. En terwijl ik maar zat te persen en te puffen om maar te kunnen plassen, met die standaard tussen de deur, stonden Hendriët en de zuster gezellig voor de deur te kletsen. Geen wonder dat het dan niet gaat.
Na diverse keren die gang naar Canossa te hebben gemaakt, werd mijn algehele toestand er niet beter op. Mijn bloeddruk bereikte een absoluut dieptepunt (80 om 40!) en ik werd enorm misselijk. "Ik geloof dat ik moet overgeven!" Paniek voor de deur. En dan komen ze aanlopen met zo'n piepklein kartonnen bakkie! Dat ze daar in zo'n ziekenhuis nou niks anders voor uitvinden. Want natuurlijk ging de eerste golf er al rijkelijk overheen. Op de vloer, over m'n benen en tevens over de benen van de beide dames. Hoe genant!
Het draaide er op uit dat ik een nachtje mocht blijven; logies met ontbijt.
Het gekke is: de andere morgen stond ik vroeg op, douchte me en kondigde aan dat ik naar huis wilde. Niemand nam m'n bloeddruk op of maakte zich zorgen om m'n temperatuur, niemand vroeg me hoe het die nacht was gegaan en hoe het met de wond (kont) was, nee... ik kreeg zo de papieren mee en kon vertrekken!
En nu? Tja, men had me al gewaarschuwd: het is een bijzonder pijnlijk gebeuren na de operatie. En dat was niks te veel gezegd. De stoelgang is een martelgang! Ondanks laxeermiddel en pijnstillers gaat de ontlasting er maar mondjesmaat (nou ja, mondjes...) langs en voelt het aan of ze er met mesjes in aan het steken zijn!
Afijn, wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, nietwaar? Dus voorlopig maar niet op de fiets!
En zo beleef je nog es wat. Gelukkig heb ik een voortreffelijke vrouw aan mijn zijde, die me door de moeilijke uurtjes heen sleept. Anders zag ik er beslist geen gat meer in.....

Groeten,
Bert.

Aambeien zijn door bloedstuwing ontstane verwijdingen van zwakke bloedvaten die soms zichtbaar zijn als knobbels rond de anusopening. Op de zwakste plaatsen van de uitgezette bloedvaten zijn zwellingen ontstaan. Aambeien kunnen voorkomen in de endeldarm (inwendige aambeien), maar ook buiten de kringspier van de anus (uitwendige aambeien). Aambeien zijn meestal het gevolg van omstandigheden die de bloedsomloop in de endeldarm bemoeilijken zoals veel zitten, verstopping enz.Aambeien kunnen jeuk, pijn en een branderig gevoel geven, vooral tijdens de stoelgang. De behandeling van aambeien moet er in eerste instantie op gericht zijn de druk op de bloedvaten te verminderen. Dit kan door te zorgen voor een zachte en geregelde stoelgang. Beperk de stoelgang tot een paar minuten, blijf niet te lang zitten en pers niet. Tevens is het van belang te zorgen voor voldoende lichaamsbeweging waardoor de bloedsomloop verbeterd wordt.

Home